Een Agfa clack. En won meteen een prijs met een van mijn foto’s.
Vanaf dat moment is de camera met mij verbonden en ik met de camera.
Toen de digitale fotografie haar intrede deed, ben ik er meteen op in gesprongen. Vele cursussen techniek zowel van camera, computer en van de daarbij behorende bewerkingsprogramma’s.
Tot op de dag van vandaag kan ik me verliezen in het leren van nieuwe technieken.
Dit alles heeft erin geresulteerd dat ik nu van verschillende fotogroepen lid ben en nog steeds werk aan projectfotografie.
Het veelvuldig exposeren van je nieuwste werk hoort daar dan ook bij.
Eigenlijk is fotografie voor mij het zoeken naar een eigen beeldtaal, resp. een eigen signatuur.
Ook het constant zoeken naar nieuwe stimulansen is de kern van mijn fotografie.
- Wat wil ik weergeven?
- Een zichtbare werkelijkheid?
Mooi of lelijk zijn eigenlijk oppervlakkige onderscheidingen. Soms bevalt een foto je, dan weer niet.
Het is altijd vechten en ploeteren. Af en toe kom je in een flow dan word je één met je onderwerp.
Ik denk dat ik me het prettigst voel als ik mensen kan en mag fotograferen. Op mijn website zul je weinig portretten uit Afrika zien…..
De Afrikaan denkt dat je zijn of haar ziel wegneemt door hen te fotograferen.
Daarentegen wel veel kindergezichten. Hopen zij door mijn fotografie op een betere toekomst? De meeste foto’s in Afrika heb ik genomen tijdens het bezoeken van projecten ondersteund door mesics (www.mesics.org).
In India ben ik blij dat ik de geuren en kleuren heb mogen fotograferen. Wat een schoonheid in armoede! Maar ook trots; hoe zwaar het leven ook is.
Het portretteren van ouderen geeft mij veel voldoening. Het geleefde leven vastleggen op een wijze waar de persoon in kwestie tevreden over is.
Bij overlijden doet de familie soms een beroep op mijn foto’s. De nabestaanden zijn me dan intens dankbaar.
Om foto’s te maken die blijven, moet je met het oog van je geest leren zien;
Livia Kam
